رژیم کتوژنیک و رژیم اتکینز دو نوع رژیم غذایی متفاوت هستند، اگرچه مشابهت هایی نیز دارند. در ادامه به تفاوت رژیم کتوژنیک و اتکینز می پردازیم.
تفاوت اصلی رژیم کتوژنیک و اتکینز در میزان کربوهیدرات مصرفی است. در رژیم کتوژنیک، مصرف کربوهیدرات به حداقل ممکن محدود می شود تا بدن به حالت کتوز وارد شود. در این حالت، بدن چربی ها را به عنوان منبع اصلی انرژی استفاده می کند. در رژیم اتکینز نیز مصرف کربوهیدرات محدود می شود، اما به طور کلی مصرف کربوهیدرات در این رژیم بیشتر از رژیم کتوژنیک است.
مقدار چربی مصرفی از دیگر مورد های تفاوت در رژیم کتوژنیک و اتکینز می باشد. در رژیم کتوژنیک، مصرف چربی ها به عنوان منبع اصلی انرژی تشویق می شود. این رژیم شامل مواد غذاییی مانند روغن ها، آووکادو و ماهیچه های چرب است. در رژیم اتکینز نیز چربی ها مجاز هستند، اما ممکن است محدودیت هایی در مصرف چربی داشته باشد.
از دیگر تفاوت رژیم کنوژنیک و اتکینز پروتئین می باشد. رژیم کتوژنیک و رژیم اتکینز هر دو از مصرف مقدار مناسبی پروتئین حمایت می کنند. با این حال، در رژیم اتکینز ممکن است مصرف پروتئین بیشتری نسبت به رژیم کتوژنیک باشد.
از دیگر تفاوت رژیم کتوژنیک و اتکینز در مراحل شان می باشد. رژیم اتکینز چهار مرحله دارد که به تدریج میزان کربوهیدرات مصرفی را افزایش می دهد و رژیم کتوژنیک به صورت مداوم در حالت کتوز است.
دیگر تفاوت رژیم کتوژنیک و اتکینز نوع هدف شان می باشد. هدف اصلی رژیم کتوژنیک دستیابی به حالت کتوز و افزایش سوخت قابل انعطاف در بدن است. در مقابل، رژیم اتکینز بر تناسب اندام، کاهش وزن و بهبود سلامت عمومی تمرکز دارد. مهم است برای هر نوع رژیم غذایی قبل از شروع به آن مشورت کرده و با یک متخصص تغذیه صحبت کنید. همچنین هرگونه تغییر در رژیم غذایی باید با پزشک یا متخصص تغذیه مورد تأیید قرار گیرد.
در رژیم کتوژنیک، مصرف کربوهیدرات به حداقل ممکن محدود می شود تا بدن وارد حالت کتوز شود. معمولاً در این رژیم، مصرف روزانه کربوهیدرات به حدود 20-50 گرم محدود می شود. این مقدار کربوهیدرات به صورت کلی بسیار کمتر از میزان مصرف روزانه معمول در جامعه است. در رژیم اتکینز نیز مصرف کربوهیدرات محدود می شود، اما میزان مجاز کربوهیدرات در این رژیم مراحل مختلفی دارد.
در مرحله اول رژیم آتکینز (مرحله کتوز)، مصرف روزانه کربوهیدرات به حدود 20-25 گرم محدود می شود. در مراحل بعدی، میزان مجاز کربوهیدرات به تدریج افزایش می یابد و معمولاً در حدود 50-100 گرم قرار می گیرد.
منبع: dietplanner.ir
روکش های دندانی پوسته های نازکی هستند که به سطح دندان شما چسبانده می شوند و تمامی دندان را می پوشانند. این روکش ها برای بهبود ظاهر لبخند شما و با توجه شکل، رنگ و هم ترازی دندان های شما طراحی می شوند و از طرفی از دندان ها محافظت می کنند.
برای روکش کردن دندان می توان از انواع روکش های دندانی استفاده کرد. این روکش شامل موارد زیر هستند:
روکش سرامیکی یکی از بهترین روکش های است که به دندان ها چسبانده می شود و همانطور که نامش پیدا است، از جنس سرامیک ساخته می شود. این روکش ها برای حل مشکلات ظاهری مانند رنگ غیر طبیعی، شکل نامتعارف و فاصله های بین دندان ها بسیار مفید هستند.
روکش دندان سرامیکی به دلیل شباهت زیاد به دندان های طبیعی و عدم حساسیت به لیزر و نور UV، بسیار محبوب هستند. همچنین، روکش های سرامیکی مقاومت بالایی در برابر لکه ها و رنگ پذیری دارند و می توانند به مدت طولانی از 10 تا 15 سال استفاده شوند.
روکش های فلزی از جنس فلزهای مانند آلیاژهای طلا، نقره و پلاتین ساخته می شوند. این روکش ها بسیار قوی و مقاوم هستند و معمولاً برای درمان دندان های شکسته، فرسوده و یا با آسیب های بزرگ استفاده می شوند. با این حال، یکی از نقاط ضعف روکش های دندانی فلزی این است که ظاهر طبیعی و شفافیت آنها کمتر از روکش های سرامیکی است.
روکش های دندانی فلز-سرامیک با هدف بهبود ظاهر و استحکام دندان استفاده می شوند. در این روکش ها از فلز برای لایه درونی و به منظور استحکام و استواری استفاده می کنند. از طرفی دیگر، سطح بیرونی روکش از سرامیکی است که به دندان ها ظاهر طبیعی می بخشد. روکش های دندانی فلز – سرامیک مزیت هایی مانند مقاومت در برابر شکستن، استحکام بالا و طول عمر بیشتر را دارند و در عین حال، ظاهر طبیعی و زیبایی را ارائه می دهند.
روکش دندان زیرکونیا، روکش هایی شبیه به روکش فلز- سرامیک هستند که بر روی دندان ها قرار می گیرند. با این تفاوت که لایه داخلی این روکش به وسیله فلزی به نام زیرکونیای سفید رنگ محکم می شوند. زیرکونیا به دلیل استحکام بالا و قابلیت تحمل فشار بیشتری که نسبت به روکش های دندانی دیگر دارد، قادر به تحمل فشارهای بیشتر از طریق مکانیسم های مانند قوس ها و پیچ ها است.
منبع: bestdentists.ir
بعضی اوقات ممکن است بعد از پایان درمان ارتودنسی و برداشتن دستگاه، دندان ها زرد و لکه دار شده باشند. درست است که دندان ها دیگر نامرتب نیستند، ولی سفید نبودن آنها باعث می شود که لبخند فرد خیلی هم بی نقص نباشد. ما در این مقاله علل زرد شدن دندان ها و روش های سفید کردن دندان ها بعد از ارتودنسی را برای شما توضیح داده ایم.
· عدم رعایت بهداشت دهان و دندان
· مصرف خوراکی هایی که رنگدانه زیادی دارند
· اعمال بریس های بزرگ در ارتودنسی
· استعمال دخانیات
حالا که با مهم ترین علت های زرد شدن دندان ها هنگام ارتودنسی آشنا شدید، نوبت به این رسیده است که با روش های درمان این مشکل آشنا شویم.
برخی مواد سفید کننده در داروخانه ها وجود دارد که می توان بدون نسخه هم آن ها را تهیه کرد؛ موادی از جمله خمیر دندان ها، قلم و نوار های سفید کننده. اما باید توجه داشته باشید که استفاده از این مواد می تواند باعث آسیب به مینای دندان و حتی ایجاد حساسیت در لثه ها شود.
یکی از ایمن ترین روش های سفید کردن دندان ها، انجام بلیچینگ دندان بعد از ارتودنسی است. در این روش، هیدروژن پراکسید با درصد مشخصی زیر نظر دندانپزشک ترمیمی و زیبایی بر روی دندان ها اعمال شده و دندان ها را سفید می کند. احتمال ایجاد حساسیت در دندان و لثه بسیار کمتر از سایر روش ها است.
بلیچینگ دندانها را در خانه هم می توان انجام داد. ماده ای که در بلیچینگ به کار می رود شامل هیدروژن پراکساید است و می توان آن را از داروخانه و دندانپزشکی ها تهیه کرد. تاثیر بلیچینگ در خانه به اندازه انجام آن در مطب نیست اما به شکل قابل توجهی دندان ها را سفید می کند.
یکی دیگر از روش های سفید کردن دندان ها بعد از ارتودنسی جرم گیری دندان است. وقتی پلاک ها به هر دلیلی بر روی سطوح دندان ها تجمع یافته و سفت می شوند، از بین بردنشان کار ساده ای نیست. اما می توان بعد از برداشتن ارتودنسی از این روش برای سفید شدن دندان هایتان استفاده کنید. دندانپزشک به کمک ابزار مخصوص دندانپزشکی، رسوب جرم ها را می تراشد و دندان ها را سفید می کند.
منبع: implantdr.ir
سندروم دامپینگ مجموعه ای از علائم است که به دلیل تخلیه سریع و ناگهانی محتویات معده (در حقیقت غذای مصرفی) به داخل روده به وجود می آید. در این مقاله قصد داریم تا با این بیماری، علت ها و روش های درمان آن بیشتر آشنا شویم.
این بیماری ممکن است در دو حالت بروز کند که در ادامه به توضیح کوتاه آنها می پردازیم:
۱۰ تا ۳۰ دقیقه بعد از مصرف غذا به دلیل ورود ناگهانی غذا از معده به روده علائمی مانند اسهال، گرفتگی عضلات شکم، نفخ، حالت تهوع و استفراغ بروز می کنند. در این شرایط روده نیز موادی را آزاد می کند که باعث افزایش ضربان قلب و کاهش فشارخون می شوند.
فرد ۳ ساعت بعد از مصرف غذا، به دلیل آزاد شدن بیش از حد انسولین و کاهش قند خون علائمی مانند ضعف، بی حالی، خستگی، سرگیجه، تعریق و افزایش ضربان قلب را تجربه می کند.
مواردی که باعث تشدید علائم و تخلیه سریع معده از طریق سندروم دامپینگ می شوند، عبارتند از:
· مصرف بیش از حد آب در هنگام غذا خوردن
· مصرف مواد غذایی حاوی کربوهیدرات بالا
· پرخوری
· انجام عمل های لاغری مانند اسلیو معده و بای پس معده
· …
برای درمان این بیماری می توان از روش های زیر استفاده کرد:
در مرحله اول بیمار باید یک تغییر اساسی در عادت ها و برنامه غذایی خود بدهد. با رعایت موارد زیر می توان تا حدودی سندرم دامپینگ را درمان کرد:
· باید مصرف مواد غذای حاوی کربوهیدرات مانند آبنبات ها، مواد غذایی پخته شده و آماده را قطع کرد.
· پیروی از رژیم غذایی با فیبر بالا توصیه می شود.
· مصرف مواد غذایی حاوی پروتئین مانند مرغ، ماهی و کره بادام زمینی در برطرف کردن علائم سندروم دامپینگ موثر هستند.
· مصرف آب به همراه غذا و تا نیم ساعت بعد از غذا ممنوع است.
اگر رعایت برنامه غذایی مناسب و تغییر عادت های غذایی به درمان این بیماری کمک نکند، باید به سراغ مصرف دارو رفت. با مصرف دارو، ترشح انسولین کاهش و روند هضم غذا و حرکت آن بهبود می یابد.
جراحی خاصی برای درمان این سندروم وجود دارد. فقط باید دلیل بروز بیماری را تشخیص داد و در صورت نیاز باید جراحی لازم را برای برطرف کردن عامل ایجاد سندروم انجام داد.
منبع: foodonly.ir
از آنجایی که امروز لاغری و تناسب اندام به یکی از بزرگترین دغدغه های افراد تبدیل شده است، افراد برای رسیدن به آن از روش های مختلفی مانند انواع رژیم های لاغری، ورزش های سخت، عمل های لاغری و حتی قرص های کاهش وزن استفاده می کنند. ما در این مقاله قصد داریم تا درباره قرص های لاغری اطلاعاتی در اختیارتان قرار دهیم.
قرص لاغری یا همان قرص چربی سوز نوعی دارو محسوب می شود که بر روی میزان اشتها تاثیرگذار است. از همین رو مصرف این قرص ها موجب کاهش اشتها و میل فرد به غذا خوردن می شود. کاهش غذای دریافتی فرد باعث می شود بدن برای تامین انرژی به سراغ چربی های ذخیره شده در بدن برود و آن ها را بسوزاند. این فرایند نشان دهنده چگونگی کاهش وزن توسط قرص های لاغری می باشد.
بیشتر بخوانید: کالری چیست؟
قرص های کاهش وزن انواع مختلفی دارند که با وجود شباهت عملکردشان، تفاوت هایی نیز با یکدیگر دارند که در ادامه به معرفی آنها می پردازیم:
این قرص لاغری با فیبر ساخته شده اند و با افزایش احساس سیری و کاهش اشتها، باعث لاغری در فرد می شوند. برای کسانی که نمی دانند فیبر چیست باید گفته که فیبر نوعی کربوهیدرات است که در بدن هضم نمی شود و مصرف آن باعث سیری بیشتر و طولانی مدت تری در فرد می شود.
این قرص همانطور که از نامشان پیداست، باعث چربی سوزی می شوند. اثر گذاری این قرص ها به این صورت است که در طی روند طبیعی هضم غذا در سیستم گوارشی، مواد غذایی در روده کوچک جذب می شوند. در این مرحله، قرص چربی سوز وارد عمل شده و با تاثیرگذاری بر روی سیستم گوارش بدن از جذب چربی ها جلوگیری می کند.
این نوع از قرص های لاغری با افزایش متابولیسم بدن و همچنین افزایش دمای بدن موجب می شوند چربی سوزی در بدن سرعت گرفته و بیشتر شود. معمولاً این قرص ها بر اساس کافئین تهیه می شوند؛ چرا که کافئین دارای اثرات فراوان چربی سوزی است.
قرص های کاهش وزن به صورت مستقیم بر روی سلامت افراد تاثیرگذار هستند. پس بهتر است قرص هایی که تائیدیه سازمان غذا و دارو دارند را مصرف کرد. این قرص مزایایی دارند که شامل موارد زیر می شوند:
· سرکوب اشتها
· افزایش متابولیسم بدن
منبع: weightlossurgery.ir